In Bangladesh wordt op dit moment de laatste hand gelegd aan de bouw van een exacte kopie van de Taj Mahal.
De replica is een idee van filmmaker Ashanullah Moni die ook de bouwkosten van circa €40 miljoen voor zijn rekening neemt.
Nou zou je misschien denken dat je voor zoveel geld in Bangladesh wel wat beters zou kunnen bouwen. Ik denk aan dijken, watervoorzieningen en nog zo wat maar de heer Moni weet wel beter en wil met het project “schoonheid binnen handbereik van de armen brengen”.
Een nobel man dus en meteen een aardig decor voor een volgende film. De replica van de Taj Mahal verreist in Sonargaan, ongeveer een uur buiten de hoofdstad Dhaka. De bouw heeft vijf jaar geduurd en er werd gebruik gemaakt van marmer uit Italië en diamanten uit België.
Al deze pracht en praal staat in schril contrast met de dagelijkse realiteit voor de Bengaalse bevolking. Het BNP per hoofd van de bevolking bedraagt slechts $420. Het fenomeen microkredieten waar prinses Maxima tegenwoordig haar best voor doet is populair gemaakt in Bangladesh door Muhammed Yunus. Hij ontving voor zijn werk in 2006 de Nobelprijs voor de Vrede.
De echte Taj Mahal staat in India bij de plaats Agra. Het werd gebouwd tussen 1631 en 1648 als grafmonumnet voor de Indiase koningin Mumtaz Mahal. Later is ook haar man, keizer Shah Jahan, er in bijgezet. De Taj Mahal staat op een marmeren platform van 1 hectare en is 58 m hoog en 56 m breed. Voor het gebouw ligt een enorme tuin met een langwerpige vijver. Het gebouw is volkomen symmetrisch. Het is opgetrokken uit wit marmer en is weldadig versierd met edelstenen.